Vier mannen, vrienden van weleer, beklimmen op hun racefiets de Mont Ventoux, zoals ze dat 30 jaar geleden ook deden. En ze doen wat mannen zo goed kunnen: loodzware ernst en slap ouwehoeren moeiteloos afwisselen. Totdat hun jeugdvriendin, de prachtige Laura zich meldt en de “spoken” uit het verleden zich aandienen. In een hedendaagse en herkenbare mix van hilariteit en weemoed overwint de vriendschap, die juist door dat verleden een vriendschap voor het leven blijkt.

Waardenberg en de Jong blijven eigenwijs zoeken naar verrassende acts. Het tweetal heeft een hekel aan voorspelbaarheid, het accepteert geen grenzen, ook niet die van het opgeplakte etiket. De visuele en fysieke aanpak vormt wederom een hoofdbestanddeel van dit theaterprogramma. Waardenberg en de Jong zijn gebleven, verder is alles nieuw. Je kunt alles verwachten, ze leren het nooit.

Met o.a. de balk, de onderwaterscene en de zeilramp Bandkaai is het zesde theaterprogramma van de Rotterdamse theatermakers Martin van Waardenberg en Wilfried de Jong. De typische Waardenberg en de Jong aanpak isl in Bandkaai zeker weer te zien. Performance afgewisseld met miniatuurtjes van toneelspel. Grootse en wezenloze decorstukken. Schoonheid maar ook afbraak. Harde klanken naast stille beelden. Fysieke uitputting en tevens serene rust. Chaos en orde tegelijk. Waardenberg en de Jong zijn niet te vangen.

In hun tweede programma 'De Gekkengallerij' gaan Waardenberg & de Jong elkaar te lijf met yoghurt, verf, water en houtlijm. Ze eindigen als zeeleeuwen, die van een glijbaan in een heus zwembad plonzen onder geanimeerd gekrijs.

In hun derde programma 'Jool Hul', dat vernoemd is naar een vrijersplek langs de snelweg tussen Amersfoort en Apeldoorn, slaan ze op elkaar in met reigers en in de meesterlijke wijn-en-spuug-scène rochelt Van Waardenberg in de wijd opengesperde mond van De Jong.

Op 20 april 1994 zijn Waardenberg & De Jong met een try-out van hun nieuwe show 'Naggelwauz' in de schouwburg Concordia in Breda. De Jong hangt op zes meter hoogte aan een decorstuk. De Jong plettert naar beneden en breekt zijn linkerpols en heup. Van Waardenberg in een interview: "We hadden afgesproken dat hij 'mamma' zou zeggen als hij het hangend aan die lier niet zou houden. Toen dat gebeurde heeft hij wel 'mamma' gezegd, maar dat viel midden in een lach van het publiek. En schreeuwen? Dat is niks voor Wil. Je speelt tenslotte tot je sterft. Bovendien was die lier zo traag dat het misschien maar acht centimeter had gescheeld op die 6 meter, die hij viel. Helemaal stoppen met dit soort acts? Je vraagt toch ok niet aan een voetballer of hij stopt als hij zijn been gebroken heeft?" De Jong oppert zelf nog de mogelijkheid van rolstoeltheater, maar na een half jaar revalidatie staat hij alweer op het podium. Op 21 oktober 1994 wordt de tournee hervat, zonder de 'fatale' act.

Als jeugdvrienden André, Bart en David, allen diep in de vijftig, gaan klussen in een oude opgekochte hoeve van vriend Joost in België, blijken ze niet langer onsterfelijk. Ze wisselen nog steeds moeiteloos loodzware ernst af met slap ouwehoeren, maar daarmee ontkomen ze niet aan het feit dat ze ouder worden. Loyaliteit, noodlot en humor zijn hun reddingsboei om de volgende fase in hun leven onder ogen te zien.