De jonge vrouw Anne wordt wakker in het ziekenhuis zonder zich te herinneringen hoe ze daar is gekomen of waarom. Ze raakt in een gevecht verwikkeld met een psychiater die haar niet kan laten gaan voordat ze zich kan herinneren wat er de afgelopen nacht is gebeurd. Samen herontdekken ze Anne's herinneringen en de incidenten die leidden tot een traumatische gebeurtenis. Ondertussen dringt een ongeduldige politierechercheur aan op antwoorden.

Nadat ze een breuk met haar vriend heeft overleefd, verhuist Amelia naar een nieuwe woonplaats. Omdat ze erg krap bij kas zit, moet ze niet de beste buurt kiezen, en zal ze een appartement moeten delen met een andere alleenstaande vrouw die ze online heeft ontmoet. Al snel begint Amelia op te merken dat de dingen in het appartement voortdurend van de ene naar de andere plek bewegen zonder medeweten van de eigenaar. Zo was het kalmeringsmiddel dat ze kreeg voorgeschreven bij paniekaanvallen was verdwenen. Maar zoals de tijd zou leren, was het verdwijnen van dingen het laatste waar ze zich zorgen over hoefde te maken terwijl ze op deze plek woonde.

Bernstein, die later een gerenommeerd dirigent werd, had ooit de Rhapsody in Blue van George Gershwin, een componist van Joodse afkomst, uitgevoerd met een concentratiekamporkest. Alle muzikanten waren gevangenen en de vader van de hoofdpersoon was een onvrijwillige luisteraar. Jaren later bevinden de toeschouwer, die in Nieuw-Zeeland oud is geworden en bakker is geworden, en de dirigent zich per ongeluk in dezelfde stad, maar kruisen elkaar niet. Deze toevallige ontmoetingen die men zich het hele leven herinnert, zijn waarschijnlijk bekend bij elke Joodse familie op deze planeet.