In een koloniale gevangenis in Algerije ontmoeten kort na het einde van de Tweede Wereldoorlog drie inheemse celgenoten elkaar. Eenmaal vrijgelaten vallen ze de autoriteit aan die wordt vertegenwoordigd door de drie-eenheid van de president, de gendarme en de ambtenaar. Tawfiq Fares zei: ‘Leven onder kolonialisme is één ding! Het is niet sociologisch of historisch. het is leven. En ik denk dat dat alles is. [...] Honderddertig jaar lang hebben we gewacht. We trekken ons terug. Hopelijk. Tegelijkertijd vinden er bij verschillende gelegenheden schermutselingen en ongeregeldheden plaats.'