Tien jaar zijn verstreken sinds we de film ‘Crossroad Street’ maakten, over een klein straatje in de buitenwijken van de stad Riga. Nu zijn we teruggekomen. Misschien was het plichtsbesef, misschien nostalgie die ons terugbracht – wie weet? Misschien was het allebei. Daiga, Aldis, Osis – het zijn allemaal onze mensen. De eerste film had impact op zowel de filmmakers als de bewoners van Crossroad Street. We hebben vrienden gevonden die we keer op keer willen ontmoeten. De samenleving is welvarender geworden, verschillende waardesystemen bestaan ​​naast elkaar. Mensen leven vaak in deze systemen alsof ze zich in verschillende werelden bevinden die elkaar nooit ontmoeten. We voelden dat de wereld die door ons volk wordt bewoond in de vergetelheid raakt, en daarom wilden we laten zien dat deze nog steeds zijn eigen turbulentie kent, dat Crossroad Street lijkt op de palm van Letland – de plek waar een waarzegster de lijnen van zijn lot kan zien.

Een ecranisering van de gelijknamige roman van Anšlavs Eglītis is een ironisch verhaal over de Letse kunstscène in de jaren dertig.