De film is een soort röntgenfoto van een middenklasse-wijk in Recife. In een straat waar een rijke familie veel onroerend goed bezit, neemt het leven een onverwachte wending wanneer een privébewakingsfirma zijn diensten aanbiedt aan de bewoners. De aanwezigheid van de bewakers levert een gevoel van veiligheid op, maar ook een flinke dosis ongerustheid in een samenleving die draait op angst. Ondertussen probeert Bia, moeder van twee kinderen, een oplossing te vinden voor het waakhondengeblaf dat haar slapeloze nachten bezorgt.

De klassieke filmpaleizen uit de 20e eeuw in het centrum van Recife zijn grotendeels verdwenen. Dat stadsgebied is nu een soort archeologische vindplaats die aspecten van het leven in de samenleving onthult die verloren zijn gegaan. En dat is slechts een deel van het verhaal.

Een spirituele slasher noemt Braziliaans filmmaker Ramon Porto Mota zijn debuut, en die beschrijving is helemaal raak. Bloed vloeit er nauwelijks bij het groepje tieners dat voor een korte vakantie op een eiland arriveert – een plek waar verder nauwelijks andere zielen lijken te leven en waar het bijna altijd donker is. Het zijn ook niet hun lichamen die hier versneden worden. Ze praten, drinken, zwerven buiten over het strand en hebben steeds verontrustender visioenen. Het zijn herinneringen aan een toekomstige droom, zegt iemand. Weer helemaal raak. Hun portretten op een telefoon lijken aangetast door zuur. Uit al die dingen construeert Porto Mora een geraffineerde metafoor voor de toekomst die voor elk van hen ongewis is. Achter hen ligt de jeugd, waarover ze vertellen als ze herinneringen ophalen. Voor hen de duisternis. Wat ze zullen vinden, weten ze nog niet. Wat ze zullen verliezen, wordt op het eiland met elk uur dat verstrijkt duidelijker.