Charles is een schrijver die de Prix Goncourt (de meest prestigieuze Franse literatuurprijs) gewonnen heeft. Maar sindsdien schrijft hij niet meer. Z'n vrouw heeft hem verlaten en hun zoontje meegenomen. Hij drinkt, en blijft drinken, dag en nacht, hij zeult z'n ijsemmer altijd met zich mee. Op een dag krijgt Charles bezoek van de incarnatie van zijn kanker. “Goedendag”, zei de kanker. “Ik ben jouw kanker. Het leek me geen slecht idee om een keer met elkaar kennis te maken…” De kanker trekt bij Charles in. De enigen die de kanker, die voor alle anderen onzichtbaar blijft, kunnen zien zijn het kindermeisje Louisa en z'n zoontje.

Ervan overtuigd dat alleen zij Frankrijk naar de overwinning kan leiden tegen de binnenvallende Engelsen, verlaat Jeanne d'Arc haar ouderlijk huis om Charles, erfgenaam van de Franse troon, te smeken haar toe te staan zijn troepen op het slagveld te leiden.

Agressief kind, verliefde tiener, teleurgestelde vrouw, een verhalende puzzel neemt ons mee door vijftien jaar uit het leven van Victorine, een kind in de volkshuisvesting, met haar vreugden, haar verdriet en haar uitdagingen. Terwijl ze door troebel water navigeert tussen hartverscheurende of verachtelijke karakters, waar racisme en domheid (zoals elders) prominent aanwezig zijn, komt er een boodschap van tederheid en hoop naar voren in de ogen van een kind en soms zelfs op de hoek van het beton.

De film vertelt het verhaal van de dichter en filosoof Cyrano die verliefd wordt op zijn mooie nicht Roxanne. Hij durft echter niet op haar af te stappen vanwege zijn grote neus. De ironie wil dat de knappe maar doorsnee Christian aan Cyrano vraagt of hij hem wil helpen om Roxanne voor zich te winnen.